یکی این همه گل را از دستم بگیرد

  

یک نقطه از اردیبهشت

  

یک شب پرنده ای

  

وقتی صدا را مرتکب شدم

  

هیچ چیز مثل مرگ تازه نیست

  

هوای تازه

  

هوا دو نفره هم که باشد در من جمعیتی ست

  

هنوز قرمز پررنگم

  

هفتاد گل زرد